YEMİN OLSUN ĞAYRI

Sildim seni kalbimin en eski kaydından,
Tüm izlerini yaktım, savurdum dumanından.
Temizlendi gönülhanem, kalmadı sende bir eser,
Kırıldı mı kadeh artık? Ne sevgi ne söz yeter.

Yemin olsun, ne seni ararım ne bir haber,
Bu bitiş bir elveda değil; çekilmiş son bir çizgidir meğer.
Bilmiyorum suçum neydi, bu acının gizli sebebi ne,
Ben yüreğime kefilim, sen şimdi dönüp cevabını ver.

Dönüşü yok bu yolun, ne dünde ne yarına,
Aşk türküsü sustu, telli sazım kırıldı ardına.
Yemin olsun, bir daha çıkmaz dilimden o eskimiş yemin,
Söktüm attım izlerini, ruhuma dokunan her kelimenin.

Gözümde kurumuş bir denizin tuzu kaldı,
Bu ayrılık içimde sonsuz bir kış yurdu kurdu, kaldı.
Rüzgâr gibi sessiz ama içten içe yakan bir sızı bu,
Oysa ben seni göğsümde ‘ilk yemin’ gibi taşıdım;
Şimdi içimde bir enkazın suskun ağırlığı durur.

Sen hangi rüzgârda esersen es, es rüzgâr;
Artık herkes gibi bir elsin bana, ne yazar…
Ne bir yoldaş ararım, ne de eski bir hayrı,
Bu yangını söndürdüm; küllerim bile hür şimdi gayrı.

MADU BELLAA.07.12.2025