1
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
153
Okunma
Yalnızlık, sessizce çöker omzuma,
Geceyi yavaşça örten bir sis gibi.
Kimseler bilmez içimde büyüyen
O dingin, derin, ağır sızıyı.
Sözler susar, kalbim konuşur;
Kendi dilinde, kendi yankısıyla.
Gün boyu sakladığım tüm yaralar
Gece kendini onarır karanlıkta.
Bir masanın köşesinde duran
Unutulmuş bir fincan gibi bazen;
Tenha, soğuk, kimsenin dokunmadığı—
Ama yine de kendine ait, kendiyle tam.
Anlarım ki, kalabalıklar içinde
Kaybolan değilim sadece.
Kendime dönünce bulduğum
O sessiz huzur, en gerçek hediye.
Yalnızlık…
Ne korku, ne kaçış—
Ruhun derin bir nefes alışı,
Yaraların gizli şifası.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz