Yolun Sonundayız Cemre


​Yolun sonundayız Cemre
Sen rengarenk düşlerine dönersin
Ben ise, o karanlık, dar ve kir pasak dolu buz gibi hücrelerime
Yolun sonundayız Cemre

​Senin her bir düşün, bir gökkuşağı ederi,
Benimse tek gerçeğim, o buzlu zindanın kederidir.
Farkımız bu Cemre; ben bir kış ayazı, sen bahar güneşi,
Lakin bil ki, o buzda donan kalbimde, ateşten bir sevda var.

​Öyle yoğun ki bu aşk, damardan süzülür her hecesi,
Sana sahiplenmek değil, sana adak benim bu nefesim.
Senin o temiz, pak ruhuna, bu kirli yerden bir sadakat yemini:
Dönüşün olmazsa, o soğuk hücreler sonum olur, bil ki ebedi!

​Ne gelişin bir şart, ne gidişin bir bahane olur bu sevgiye,
Bu artık bir kalp atışı değil, ezelden yazılmış bir kaderdir,
Ve fısıldar Cemre’ye, en derinlerdeki o sızı:
"Gitse de her yere, bu denli saf, saygılı ve sadık bir yuva bulamaz."
Tüm aşıkların dilinden dökülmüş, sadakatin o keskin ve mutlak sözü.

​Ve sen Cemre, bu sessiz çığlığın şiddetini duyarsın,
O rengarenk düşlerinden uyanır, bu deli divaneye aşık olursun.
Çünkü hiçbir düş, bir yüreğin bu denli temiz ve sonsuz sevgisini
Ne görebilir, ne de böyle büyük bir saygıyla sarıp sarmalayabilir.

​Neşter (Ameliyat Masası) DOĞUŞ KILINÇ