Sınır Tanımaz
Sevdanın İzleri
​Çöl, Mecnun’un kalbini ezberledi.
Artık sadece bir kum yığını değil,
Leyla’nın nefesiyle titreyen
sonsuz bir yatak’tı, bir ruh mekanı.
​Her iz, bir hatıra.
Her serap,
Leyla’nın gülen yüzü.
O, artık dünyadan el çekmiş,
yalnızlığın kudretiyle sarhoştu.
Ağzında kuruluk değil, hasretin acı suyu.
​Ceylanlar ürkmezdi ondan,
çünkü Mecnun’un gözlerinde
avcının hırsı değil,
kayıp bir dostun kederi vardı.
​Geceler, onunla konuşurdu:
Ay, Leyla’nın alnıydı.
Yıldızlar, onun dağılmış saçları.
Ve rüzgâr, daima Leyla’dan gelen bir fısıltı:
"Dayan...
Dayan Kays...
Vuslat, tenlerde değil,
bu sonsuz ruhun birliğinde."
​Oturur, toprağa Leyla’nın adını yazardı.
Sonra bir fırtına gelir, silerdi.
Ama Mecnun bilirdi:
Silinen yazı, kalpte kazılı kalan ilahî bir nakış’tı.
O, Leyla’yı aramadı,
Leyla oldu.
​
​Şehir, Leyla’yı esir aldı.
İpekler, inciler, altınlar...
Her biri bir pranga.
Gürültü, kalabalık, sahte gülücükler...
Bunlar, onun içindeki sessizliği boğamazdı.
​Dışarıdan bakılınca, kusursuz bir gelin,
soylu bir eşin gölgesi.
İçeriden bakılınca,
alev almış bir mektup.
Sadece Mecnun’a yazılmış,
okunmayı bekleyen bir yanık hasret.
​Kocası... İyiydi, nazikti belki de.
Ama Leyla’nın ruhu, onu göremezdi.
Gözleri hep başka bir surete,
kulakları hep başka bir sese adanmıştı.
Sarayın bahçesinde açan her gül,
Mecnun’un çöldeki dikenini hatırlatırdı.
​Konuşmazdı çok.
Konuşsa, kelimeler ihanet ederdi.
Çünkü onun dili, Mecnun’un bildiği dildi:
Sükûtun dili, hasretin alfabesi.
​Bazen, herkes uyurken,
yorganı yüzüne çeker, sessizce ağlardı.
O gözyaşları,
çölün en derin kuyusundan daha tuzluydu.
Çünkü Mecnun çölü seçmişti,
ama o, seçilmişti bu hapse.
​"Ah Mecnun...
Keşke bu zenginlik değil,
senin yanındaki bir avuç kum olsaydı nasibim.
O kum, bu ipekten daha kutsaldı."
​Leyla, bedenini teslim etti.
Ama ruhunu çölden asla geri çağırmadı.
O da Mecnun gibi,
varlığıyla yok oldu.
​