Tesirini bilmiyorsan,
Tefsirini yapma!
Her söz, sahibine dönen bir kader okudur;
Sen hedefi görmeden çekiyorsun yayını.

Bir kalbe dokunuyorsun,
Ne iz bıraktığını bilmeden…
Bir ruhun kapısına vuruyorsun,
Arkasında kaç fırtına koptuğunu görmeden…

Hissetmediğin acının ortağı olma;
Ateşi bilmeyen, köz üzerinde yürümesin.
Çünkü bazı yaralar görünmez,
Bazı sessizlikler çığlıkları boğar,
Bazı insanlar konuşmaz,
Kırılmamak için susar.

Sen bilmezsin…
Bir gülüşünün ardında
Kaç gece uykusuz kaldım,
Bir bakışının gölgesinde
Kaç kere kendime yenildim.
Sen “ne var ki?” dersin,
Ben “yine mi?” diye göğsüme çökerim.

Tesirini bilmiyorsan,
Bir kelimeyi bile hafife alma!
Zira söz, bir mızrak kadar keskin,
Bir dua kadar güçlüdür.
Ya diriltir insanı, ya gömer toprağa.

Hissetmediğin acının ortağı olma;
Keder, ödünç alınmaz.
Sızı, başkasının omzuna yüklenmez.
Sen bir damla sanırsın,
Ben içerimde okyanus büyütürüm.

Her yaranın sesi yoktur,
Her sabrın yüzü görünmez.
Sen yürürken farkında değilsin,
Ben sessizce eziliyorum.

O yüzden:
Tesirini bilmiyorsan,
Söz söyleme!
Hissetmediğin acıya yaklaşma!

Çünkü kalp,
Bilene emanet,
Bilmezine haramdır.

Ve bil ki…
Bir gün gelir,
Tesirini hor gören herkes
Kendi sözünün yükü altında kalır.


Kadir TURGUT