Şimdi anlıyorum:
İnsan bazen bir mevsim değil,
koca bir takvim saklar kalbinde.
Ve ben senin içindeki aylara baktım:
Hiçbirinde güneş yoktu.
Hiçbirinde yaprak kıpırdamıyordu.
Sanki rüzgâr bile
senin yalnızlığından ürküp geri dönüyordu.

Sen kıştın.
Hem de öyle basit bir soğuk değil…
Hani insanın iliklerine yürüyen,
odanın ortasında soba yansa bile
yine de titreten cinsten.
Kül olmuş bir zamandı içindeki karanlık,
buz olmuş bir masal…
Ben geldim,
baharı getirdim omuzlarımda.

Benim içimden yeşil akardı,
toprak kokusu,
ince bir umut,
çocukların avuçlarındaki sıcaklık gibi
diri bir bahar.

Ama sen,
bahar girdi diye içeri,
bir kapı gıcırtısıyla irkilen
eski bir ev gibiydin;
köklerinden koparmaya yemin etmiş gibiydin
her açılan çiçeği.
Sanki bir çiçek açarsa
senin buzların eriyecek,
senin gece diye sakladığın karanlık
gün yüzüne çıkacak…
Korktun.
Kendinden.
Benden.
Işıktan.

Ve biliyor musun?
Ben ilk kez bir insanda
güneşten kaçmanın
bu kadar ustaca olduğunu gördüm.

Ama beni en çok ne incitti?
Düşmek değil,
uçurum değil,
yaralar değil…
İnsan hepsinden sağ çıkar.
Yalanın içinden sağ çıkması zordur.

Senin öpüşün bile yalandı be…
En son onu öğrendim.
Hani bir insanın dudakları vardır,
bir insanın kalbiyle konuşur;
senin dudakların sessizdi,
kalbinse başka bir şarkıyı söylüyordu.

Ben o öpüşte
gelecek sandım,
sen geçmişi saklamışsın.
Ben o öpüşte
bir yol sandım,
sen çıkmazı gizlemişsin.
Ben o öpüşte
sevda aradım,
sen yalnızlığını örtmüşsün.

Şimdi anlıyorum:
İnsan en çok,
hiç söylemediği şeylerden yanarmış.
Ben sana “gitme” demedim,
çünkü zaten hiç gelmemiştin.
Ben sana “kal” demedim,
çünkü durduğun yer hep başka yerdi.

Ama bak,
yine de bir şey öğrendim senden:
İnsan ocağı sönen bir evden de
ışık alabilirmiş.
Yeter ki kendi yüreğinde
bir avuç köz kalmış olsun.

Ben şimdi o köze üflüyorum.
Büyüyor.
Isıtıyor beni.
Daha da güçleniyorum.

Senin kışın
benim baharımı öldüremedi.
Öldüremezdi.

Ben yeniden açıyorum işte,
aynı yerden,
aynı göğsün altından,
aynı inadımla.

Ve sen…
Sen kendi soğuğuna iyi bak.
Ben kendimi ısıtmayı öğrendim artık.


Kadir TURGUT