Sen bekleme, sana diyemem maral,
Duymadın mı gülüm kurudu Aral,
Ne derdi eskiler? Önce gör ve al;

Bilemem ki neye benzetsem seni ?
Bir açıp da görsen yanan sinemi...

Vuruldu son kuğu, yaralı keklik,
Yakıyoruz dağı-taşı gündelik,
Kalmadı yabanda bana gölgelik;

Unuttum nasıldı turna kanadı?
Otuz yıl evveldi içim kanadı...

Köroğlu’nu Çamlıbel’de kışladık,
Sümmani’yle gülperi’ler düşledik,
Veysel ile ne gün saza başladık?

Gönül kırık, uzak düştü dut dalı,
Bu bozkırda ne yapacak sevdalı?

Şimdi söyle yanık bozlak havası,
Bozulurken tüm kuşların yuvası,
Arsızlığa gider, köçek havası !

Emrah ol da şimdi, eyle güzeli,
Dökerken meşeler en son gazeli.

Ahular iner mi ırmağa şimdi ?
Bir çaylak kalmadı vurmaya şimdi,
Tanrı yaratmadı kırmaya şimdi !

Kıra kıra boz kayaya getirdik,
Kel tepede yolumuzu yitirdik...

Çölleşti bu dünya oldu virane,
Dinle sen uzaktan gelir terane,
Ne vermezdim bu yarayı sarana !

Bir çöl girdi yeşil ile arama,
Sar dedikçe sızı düşer yarama...

Yolundu kaz gibi dağların göğsü,
Çoktandır bozuldu arzın büyüsü,
Bir yaprak yakamın metalik süsü;

Bekliyorum yaz gelecek yakamda,
Baş çevirdim, bir çöl kalmış arkamda.

Aman söyle; bu yaptığın şaka mı ?
Bir gül görsem dönüyorum arkamı,
Utanırım gösteremem yakamı;

Yaka yaka çıktı yakama yangın,
Bu deli gerçeği şaka mı sandın?




Hayrettin YAZICI