Oysa sen, en yakın, en uzak yerim,
Ne dokunmak mümkün, ne de sesini duymak.
Yanımdasın oysa, bir gölge biçiminde,
Bu mesafenin adı, sanırım, artık yazgı.
Gözlerimde birikmiş, bakışlarının yası,
Her köşede seni arar, yorgun hayallerim.
Bir rüzgar eser, getirir uzak kokunu,
Ama kollarım boş kalır, bilirsin.

Oysa biz, aynı göğün altında nefes aldık,
Aynı yıldızlara baktık, ayrı gecelerde.
Birbirine değmeden geçen iki hayat kaldık,
Gizli bir sır gibi saklı, en derinde.
Bilirim, o kapı bir daha açılmayacak,
Ne sen döneceksin o eski gülüşle,
Ne de bu yara zamanla kapanacak.
Ben seni sevmeyi bıraktım, hüznünle.

Ve kabullendim artık, bu sessizliği;
Sen benim hiç gelmeyen, hep beklenen baharım.
Gönlümde bir mezar taşı, adı "geçmiş sevgi,"
Sen hep yanımdasın ama, daima uzaksın.
Hâlâ duyuyorum adımlarının sesini,
Yan odadan gelen o hafif fısıltıyı.
Dokunamam, bilirim, çiğnerim yeminimi,

Bu yakınlık, en ağır, en keskin acı.
Her sabah doğuşun, yeniden batışım olur,
Güneş seni aydınlatır, beni karartır.
Bende kalan sadece, o eski gururun,
Ki o bile bazen sana beni hatırlatır.
Hatıran bir cam kırığı, batar her nefeste,
Unutmak istesem de, hafıza bir cellat.
Oysa ne çok söz vermiştik o loş bahçede,
Şimdi her vaat, bir yalan, bir tezat.

Ben bu aşka bir ibadet gibi sarıldım,
Kimsenin bilmediği, gizli bir dua gibi.
Kendimden çaldım, sana ömür ayarladım,
Ama hayatın kuralı bu: Hiçbir şey değilmiş garanti.
Sen benim şiirimin en güzel hatası,
Ucu kesik kalmış, bitmemiş bir dize.
Sessizliğin bile bir melodisi, bir yasası,
Bir ömür taşınan o ince sızı.
Ve ben, bu acıyı yuvam bildim, benimsedim,

Artık ne kaçış ne de kurtuluş ararım.
Senin yokluğunla ben de var olabilmişim,
Kavuşmak hayaldir, ben bu yalanla yaşarım.
Tüm şehir sensizlikle dolu, her köşe ıssız,
Ama en çok ben, kendime yabancıyım.
Seninle gelen her şey, ansızın ve sorgusuz,
Benden gidenler ise, tarifsiz bir sancı.
Her kapı çalınışında seni bekleyen yanım,
Öğrendi ki bu ses sadece boş bir yankı.
Seninle örülen o incecik zamanım,
Şimdi solgun bir kitap, sararmış bir tanık.

Hayat devam ediyor, nehirler akıyor yine,
Güneş her gün aynı yere, aynı sabırla doğar.
Kalbim bu acıyı söz yaşlarımla yazdı anı defterime,
Senin boşluğun, bende kapanmayan bir yara.
Gecenin en sakin deminde,
bazen rüyalarıma gelirsin
Orada kavuşuruz, kısacık bir an için, olsada ruhum bayram yeri,
Sonra uyanırım ve yine geri dönerim,
Bu gerçeklik,
bu soğuk duvarın İçine,
Sonra çaresizce can hıraş bi feryatla,
Sessize alırım sensiz kaderimi,

Cemre yamam