Çocuklukta başladı bir yalnızlık seli
Sanki tiyatro oynayan yetişkinler gibi
Yaklaşamadım yanlarına anlamadım doğru hangi
Elime aldım iki küçük araba ve oynadım gibi
Ama tek değildim sanki

Beni unuttun sen beni!
Hayallerin de geçirdim yalnızlığın soğuğunu
Ve ısıtmaya çalışırken kalbin buzunu
Dost olmuştum ben sana hep yahu!

Kalbim görünce seni o ikiliyle
Kırıldı ve kıskandı içten içe
Benim adımı unutmuştun bile
Beni yaratan sendin bi de
Bir kenara attın ve bıraktın bile isteye

Sen hayali arkadaşım
Beni gece kabuslarından koruyanım
Hayal de güzeldi oyun alanım
Lakin gerçek onlarda gerçek arkadaşlarım
Senle onları tanıştırsaydım
Tuhaf bakarlardı, dışlanırdım

Sonradan da unutmadım ki seni
Hep oldum oyun kurucu ki
Yarattım oyunlar ve ekledim seni
Ama mecburen kötü karakteri
Oynamak durumundaydın anlasana beni

Kötü müydüm senin için artık
Ondan bana gösterdiğin muamele atık
Ama küstüm sana ve oldum karmaşık
Beni zorbalamandan oldum düşman artık

Olma bana düşman
Sev beni ama artık kalman
Gerekmiyor ki seninle oynaman
Çünkü dostlar edindim sahici kandan

Seni de yazarım bir kenara
Lakin küs olmayalım sonra
Unutmam seni severim kendimi
Benim parçamsın yok etmem ki

Küçük şair doğru dedi
Ne de güzel söyledi
Seni yaratmamla başladı üretim hayali
Senin yerin bende hep sevimli

Ne düşman ne dostsun aslında
Duygularımın suskun cevabısın anlasana
Kabul ettim tüm duygularımı aslında
Yani senle bütünleştim tamamen kafada
Son kez sarılayım sana
Çocukluğumun anısına