Eskinin atıldı tüm yükleri
Temizlendi aslında travmaların izleri
Merak ederim şimdiki beni
Acaba bu Alti nasıl biri?

Eskinin kalıpları geride mi kaldı?
Yoksa sahiden fark etti mi kalın kabuklarını
Şair gerçekten arındı mı?
Yoksa hala ilizyonlarda mı?

Açtı benliğiyle kalbinin sesini
Edindi yeni merakını bu sefer kendiydi
Eski kendini tanıdı çok iyi
Lakin kırıldı kabuk içten ve doğurdu yeniyi

Eskiden haşin ve asi olan
Şimdi ise ne olan?
Eskiden kinlerim ve öfkeden beslenen
Ve intikamları için hayatta kalan
Benmişim aslında kendine çelme takan

Bitti Surtr misali nefretim
İnsanları ayırmam, insanım kendim
Bitti kalbimde Muspelheim ateşleri
Yerini aldı Alfheim’in çayırları

Artık yok öfkem Susanoo gibi
Tamir ettim Amaterasu’nun ışıklarıyla kendimi
Sevginin o saf halini
Gördüm maneviyatın göz alıcı değerini

Çekinmem ki artık bağ kurmaktan
Tarafsız olmak asıl beni yoran
Sevmekte bir taraf tutmak olduğundan
Kaçındım hep bu taraftan

Aslında hiç sevmedim kimseyi
Sadece çoğalttım çevremi
Ben çoğunlukla hiç değer vermedim ki
Sadece kurdum kafamda hepsini

Birine yaklaşmak fırsatları kaçırmak
Bu düşünce ne saçma, A salak!
Asıl normaldir bir tarafta olmak
Böylece kendi yolunu bulmak
Ve kendinden olanla kavuşmak

Şimdi eski ben, mermer bir mezarda
Kendimi uğurluyorum onun yanında
Herşeyi ile benim nasıl olsa
Umarım bulur huzuru olduğu noktada
Ve şimdi bakıyorum aynaya
Yeni bana kocaman bir “Merhaba”