Seni seven bahçelerden geçtim
Sonsuz bir cumartesiydi
ve dudaklarıma değiyordu yeşilin

Kim bilir hangi düşün
açık unutulmuş penceresinden sızan
bir sesti gözlerin
Gökyüzü kendini tamamlıyordu
sana bakınca

Bütün kirazlarını ruhuna işlemişti ağaçlar

Kardelen sessizliği vardı
eğilip avucuma aldığım taşta
Ve
bir sahil
bir martı çığlığı
bir deniz düştü önüme

O kadın geçiyordu yine
ardında kırılmış oyuncaklarının izleri
saçlarında küçük dağınık masallar
göğsünde sana benzeyen orkidelerle

Birbirine dokunmadan çoğalan kalabalığa inat
birbirine dokunarak çoğalıyordu her şey

Bir kedi başka bir kediyi büyütüyordu mesela
Büyüyen kedi adını gizleyen bir rüzgârı doğuruyor
o rüzgâr içimden akıyor esmer atlara dönüşüyordu

Kendini masa sanan ışık uzun suskunlukları
uzun suskunluklar içimde gezinen
ince kuyuyu doğurdu

Ve kuyu bir karanlığı açtı

Bir ses
bir gölge
belki de şehrin
beni içine attığı
derin bir yalnızlıktı