Bir sabah uyandı düşünce,
Aynaya baktı: “Ben kimim?” dedi.
Ne ten tanıdı kendini ne de göz,
Bir bakış vardı bakışın içinde giz.

Bir iç ses çaldı sonsuzluktan:
“Bilincin var mı, yoksa rüya mı bu an?”
Sorular büyüdü zihnin kıvrımında,
Gerçek ile hayal çözüldü aynı anda.

Düşünmek…
Bir varlık işareti mi, yoksa bir yükmü?
Hangi düşünce kendi kaynağını bilir ki?
Bir an olur, susar akıl,
Ve o anda duyar kendini bilinç, çıplak bir ışık gibi.

Ben mi düşlüyorum evreni,
Yoksa evren mi düşlüyor beni?
Bilinç, bir öz mü yoksa bir yanılgı,
Kendini kendinden örmüş bir yanılsama mı?

Her "ben" diyen, kimdir aslında?
Gövdede yankı, ruhta iz midir sadece?
Sonsuz aynalarda çoğalan bir benlik,
Her bakışta kendine yabancı, her an kendine tanıdık…

Ve belki de,
Bilinç, tek gerçektir varlığın içinde,
Her şey geçer, o kalır –
Adını koyamasan da hissedersin derinde.

Sinan Bayram