Bu senin için gözyaşı döktüğüm son gece.
Çünkü yoruldum…
Kendimi yeniden toplamak için her seferinde içimde parçalanan yerleri yok saymaktan,
Hiçbir zaman tam olarak duymadığın sözlerimi,
Hiçbir zaman tam olarak görmediğin iyi niyetimi taşımaktan yoruldum.
Bugün son kez yanıyorum,
Son kez içimde seni hatırlatan bir yangının dumanına boğuluyorum.
Yarın sabah uyandığımda
Ne sen kalacaksın içimde,
Ne de sana kırılmamak için kendimi susturan ben.
Bu gece son…
Son acım, son sızım, son gözyaşım seninle ilgili.
Geriye sadece bir kadın kalıyor artık:
Kendini seçen, içindeki küle basıp yeniden yürümeyi bilen.
Bil ki…
Ben seni kaybetmedim aslında,
Sadece kendimi geri aldım.
Senin umursamazlığınla ezilen yanlarımı,
Gece gece sessizliğe boğulan kalbimi,
Hırsından, gururundan pay alamayan sevgimi toparladım.
Sen yokken bile senden yana kırılan kalbimi
Sen varken bile yalnız bırakan gölgene teslim etmiyorum artık.
Bu kez gitmiyorum…
Bu kez bırakıyorum.
Aramızdaki tüm yarım kalmış cümleleri,
Söylenmemiş özürleri,
Uğruna sabahladığım o umut kırıntılarını.
Sen beni görmedin ya…
Ben artık kendimi görüyorum.
Sen beni duymadın ya…
Ben artık kendi sesimi duyuyorum.
Sen bana değer vermedin ya…
Ben artık kendi değerimi öğretiyorum kendime.
Bu senin için gözyaşı döktüğüm son geceydi,
Ama bil:
Bu benim kendime döndüğüm ilk gece.
Şimdi anlıyorum…
Aslında sen hiç bana ait olmamışsın,
Ben seni oldurmak için kendimi tüketmişim.
Senin sevmen eksikti, benim sevmem fazla…
Senin kalbin soğuktu, benimki ateş gibi yanıyordu.
Ben hep “belki değişir” diye sustum,
Sen hep “nasıl olsa gitmez” diye rahat ettin.
Ben geceleri gözyaşlarımla seni büyüttüm,
Sen gündüzleri yokluğunla beni küçülttün.
Ama artık o kadın yok.
Gözyaşını saklayan, yüreğini delen sözlere rağmen kalan,
Bir umut kırıntısına bile tutunan o kadın yok.
Bu gece içimde ne varsa
Hepsini akıtıyorum:
Kırgınlığımı, öfkemi, hayal kırıklığımı,
Ve en çok da seni…
Çünkü sen hak etmedin,
Ben ise fazlasıyla hak ettim sevilmeyi.
Sen beni unutmak için sebepler aradın,
Ben seni affetmek için bahaneler buldum.
Artık hiçbirini bulmuyorum.
Kalbim hala sızlıyor belki,
Ama ilk kez kendim için sızlıyor.
Ve ilk kez senin adın
Aklımdan giderken acımıyor.
Ve şimdi anladım…
Seninle savaşırken kendimi kaybetmişim,
Seni severken kendime ihanet etmişim.
Beni en çok yıkan sen değildin aslında,
Benim seni hâlâ haklı çıkarma çabamdı.
Bugün son kez adını içimden düşürüyorum.
Bir daha toplamıyorum seni kırıklarımın arasından,
Bir daha saklamıyorum seni kimsenin bilmediği yerlerden.
Ben seni sevdim,
Sen beni unuttun…
Ben sana değer oldum,
Sen beni yük sandın…
Ama bu gece bitiyor her şey.
Bu kez giden sen değilsin;
Bu kez bırakan benim.
Sessizce, iz bırakmadan, geri bakmadan…
Bu son gözyaşımı da silince
Artık seni üzecek bir ben kalmayacak bu hayatta.
Ama seni asla affetmeyecek bir ben kalacak içimde.
Ve artık…
Gecenin en karanlık saatinde,
Yalnızlığın en derin kuyusunda,
Kendimle yüzleşirken anladım:
Sen benim en büyük yanılgımsın,
Ve ben seni sevmekle,
Kendimi unuttuğum en büyük kaybım.
Her gözyaşımda biraz daha küçüldüm,
Her umut kırıntısında biraz daha yandım,
Ama artık bu yangın benim değil.
Bugün,
İçimde kalan tüm kırık aynaları topluyorum,
Ve bir daha hiçbir parçanı taşımıyorum kalbime.
Sen gittin diye değil;
Ben kendi değerimi bulmak için gidiyorum,
Sana ait olmayan her şeyi ardımda bırakıyorum.
Bil ki,
Bu son veda sadece sana değil,
Bana da bir söz:
Bir daha asla,
Kimsenin umarsız ellerinde yıkılmayacağım.
Bu,
Senin için döktüğüm son gözyaşım,
Hayatımda ağlayacak son yük.
Çünkü ben artık;
Sevgiyle değil,
Güçle yürüyorum.
Bu
Senin için döktüğüm son gözyaşım değil;
Bu, kendimi bulmak için attığım son adımdır.
Artık ne seni bekleyeceğim,
Ne yalanlarına inanacağım,
Ne de kırılan kalbimi sana teslim edeceğim.
Bil ki,
Bu geceyle birlikte,
Bitti her şey… Seninle başlayan yalanlar da,
Kendime attığım bütün kırık adımlar da.
Şimdi yoluma yalnız devam ediyorum.
Karanlıkta kaybolan değil,
Kendi ışığını taşıyan biri olarak.