Şiirin Adı: Silik Vuslat
Şairi: Larmina
Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi namı diğer Celil ÇINKIR

Bu şiirde aşk, bir kavuşmaya değil; kavuşamamanın derinliğinde büyüyen bir tutkuya dönüşüyor. Şair, “vuslat” kelimesinin yanına “silik” sıfatını koyarak, aslında baştan sona görünmeyen bir buluşmanın, gerçekleşmemiş bir yakınlığın tortusunu anlatıyor.

İlk dizelerden itibaren yüreğin “tek mısraya sığan bir acı”ya dönüştürülmesi, aşkı var eden ama aynı zamanda yoran bir teslimiyeti gösteriyor. Köhne bir mahzene benzetilen iç dünya, hem karanlık hem de bağımlılık taşıyan bir hâl yaratıyor.

Şair, karşıdaki kişinin “güneşe sahip”, kendisinin ise “karaltı” oluşunu vurgularken, aşkın eşitsizliğini, sevenin kendini nasıl küçülttüğünü ince bir sızıyla ifade ediyor. Bu dize, şiirin psikolojik mihenk taşıdır: Seven hep eksilir; sevilen hep yüksek kalır.

“Her iz derin bir kesik” diyerek başlayan bölümde, yaraların sadece geçmişten değil, geleceğe sızan bir kader gibi kalpte yer ettiğini görüyoruz. İhanetin gölgesi bile, şairin tutkuyu terk etmesine yetmiyor. Bu noktada aşk artık bir bağ değil, esaret kapılarıyla çevrili bir kader hâline gelir.

Son bölümde yakarış derinleşir:
“Yokluğun topraksız mezarımdır” dizesi, şiirin en vurucu yeridir. Topraksız mezar, ne ölüme kavuşabilen ne de yaşama tutunabilen bir ruh hâlini temsil eder; yani aşkın, şairi hem diri hem ölü bırakan görkemli trajedisini.

Bu şiir, özlemin işlediği bir ağıt, yarım kalmış bir sevdanın içte büyüttüğü yangının sessiz çığlığıdır. Geri dönülmesi istenen sevgili, aslında dönse bile aynı kişi olmayacaktır; ama yine de şair, o boşlukta tek bir umut kırıntısını saklar.

Vesselam.
“Bazı vuslatlar yazgıda yoktur; ama insan yine de dönsün diye beklemekten vazgeçemez.”