2
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
141
Okunma
Tam da ömrün yarısındayken
Bir rüzgar düştü kuzeyden
Sarstı içimdeki ’ben’i
Bir yaşam sevinci gözlerimde
Ben bu kuzey rüzgarını
Nefesinden tanırım çocukluğumda
Sade, asil, özgür...
Ansızın sarar bedeni
Göğün mavi sularını taşır
Akar, akar ten toprağına
Okşarcasına yüreğinin derinliklerini
Fark edemezsin anı, zamanı
Ayakların yerden kesilmiş
Yaşam anlamını bulmuştur
Ama, vakti gelince çekip gider
Düşersin peşine, bakmaz
Seslenirsin duymaz
Tutmak istersin tutamazsın
Koşar, koşarsın ardından...
5.0
100% (2)