Anne babamız bizi çocukken bizi ezdi.
Bize çocukluğumuzu yaşatmadılar...
Bizde onlar gibi olmayalim!
Çocuklarımızı ezmeyelim derken!..
Farkında olmadan, kendimizden öyle tavizler verdik ki...
Yine ezilen biz olduk!
Eskiden anne babamızın, sinirlenmesinden, sinirlenip bağırmasından korkardık! Şimdi ise, değişen pek birşey olmadı..
Bu sefer, çocuklarımızın bağırmasından korkuyoruz!
Eskiden, sokaklardan eve girmemek için çok uğraşırdık!
Şimdi ise, biz çocuklarımızı odalarından çıkarmak için uğraşıyoruz!
Eskiden ailelerimiz istediklerimizi çoğu zaman almıyor...
Yada, alamıyorlardı...
Yokluk çekiyorlardı, yada çektiriyorlardı...
Şimdi, ne olursa olsun!
Yoksada biz de..
Ne yapıp ediyoruz...
O parayı buluyoruz...
Onlar üzülmesin diye...
Sürpriz yapıyoruz... çocuklarımızın isteklerine alabilmek için yine yokluk çekiyoruz...
Evet, ne hakkı ile evlat olabilmenin tadını çıkarabildik!
Ne de ebeveyn yani, baba ve anne olmanın hakkını verebildik!
Hem çocuklarımızdan!
Hem de anne babalarımızdan alacaklıyız...
Sanki, biz hep arada kalan nesil olduk!
Ne hakkı ile çocuk olabildik!
Ne de tam anlamıyla anne baba olabildik!
Kimseye yarana bildik!
Biz nesil olarak orta da kaldık!
Biz kendi kendimize yandık!
Dinçer DAYI