Vazgeçmek diye bir şey var ya,
İnsanın içine oturan o sessiz kabulleniş…
Dünyaları önüne serseler ne olur,
Gözün görmez, gönlün almaz artık.

Ben öyle bir yerden geçtim ki,
Ne hayal kaldı içimde, ne umut kırıntısı.
Zamanında gelmeyen hiçbir şeyin değeri yokmuş,
Ben bunu geç öğrendim ama iyi öğrendim.

Vaktinde gelmeyeni beklemem artık.
Yarım kalanları tamamlamam,
Gitmeyi seçeni geri çağırmam.
Ben artık;
Vakti geçmiş her duygudan,
Adı bende kalmış her insandan,
Sessizce, iz bırakmadan vazgeçtim.

Bir zamanlar dua ettim gel diye,
Şimdi adını anmak bile istemem.
Ben seni beklerken geçip giden yılları,
Sen başkalarının yanında harcadın.

Artık ne sevda tutar beni,
Ne ayrılık yıkar.
Çünkü ben hem sevdim, hem yandım,
Sonra o yangında kendimi de unuttum.

Sana kırgın değilim,
Ben kendime dargınım en çok.
Bir kalbi olmayana inandırdım diye,
Bir ömrü olmayana adadım diye.

Şimdi adım geçse bile bir yerde,
Bil ki o ben değilim artık.
Ben çoktan bittiğim yerden kalkmadım.
Ne dönsen fark eder,
Ne özür dilemen anlam taşır.

Çünkü ben çoktan gittim,
Ne toprağa, ne zamana…
Kendimin içinden çıktım,
Ve orada bıraktım her şeyi.

Sonunda sadece bir cümle kaldı geriye:
Ben, vaktinde gelmeyen her şeyden
çoktan vazgeçtim.