Yoksun sen
Bulutlar küsmüş gökyüzüne
Sitem ediyor
Döküyor göz yaşını
Bardaktan boşanırcasına
Islatıyor zaten ıslak gözlerimi
Yaşları gizleyemiyor gözlerim
Şehir ıslanıyor
Ben ağlıyorum
Sensizliğe

Yoksun sen
Geceler öksüz
Karanlığa gem vurmaya çalışırken
Ayın şavkı penceremde
Senin silüetini yansıtıyor
Ürperen benliğim
Sensizliğin yalnızlığında
Sevginin enkazı olmuş
Moloz yığını gönlüm

Yoksun sen
İsyanlarım haykırışlarımda
Dağları aşarken feryadım
Sakinliğim firarda
Yerini kavgalara bıraktı
Körkuyu zindan benliğim
Çık çıkabilirsen
Yada kal boğul
O kadar işte serzenişlerim
Boğuluyor yerin yedi katında
Nefes alamıyorum

Yoksun sen
Sanki yurdundan kovulmuş
Mülteci olmuş gönlüm
Kaybolmuş yaban ellerde
Uzanan bir el arıyor
Sıcak bir el
Ela bir göz beni benden alan
Bir ok gibi gönlüme saplanan
Kalbimin derinliklerinde olan
Müebbet yiyen
Bu mahpus yüreğime
Bir af gelse bir bağış
Gün yüzü görse sevdam

Yoksun sen
Ne olur gel bana
Adresim aynı yerim belli
Sensizlik sokağım
Yalnızlık odam
Bahçemde asırlık çınarsın
Asla kesip atamadığım
Gül goncamsın koparmaya kıyamadığım
Bedenimde yaşamsın
Bitmeyen şiirim
En güzel dizelerimsin
Gelde can bulsun bu gönlüm
Gelde mutlu olsun Hülya’m
Seninle dolsun dünyam
En güzel anınlarım seninle olsun
Gel ne olur
Bu dünyam cennet olsun