Bizi en çok güvendiğimiz insanlar incitti.
Çünkü onlar; milyonlarca insanın içinden güvenmeyi seçtiklerimizdi.
En çok inandıklarımız, en çok sevdiklerimizdi.
Kalbimizi açtık, sırlarımızı paylaştık, omuzlarına yaslandık.
Ve en büyük darbeyi tam da o omuzdan yedik.

Güven dedikleri şey meğer bir sınavmış,
Kime verdiysen en çok oradan yanıyormuş.
İçin yanarken bile “o yapmaz” diyorsun,
Ama en çok o yapıyormuş.

Şimdi anlıyorum…
Bazı insanlar sevgiyle değil, pişmanlıkla hatırlanırmış.
Ve bazı dersler, sadece güvenin paramparça oluşuyla öğretilirmiş.

Sağolsunlar…
Bize kimseye sonsuz güvenilmeyeceğini öğrettiler.
Bir daha kimseye aynı yerden inanmayacak kadar büyüttüler.

Bize güvenin ne kadar kutsal bir şey olduğunu değil,
Ne kadar kolay harcanabildiğini gösterdiler.
Bir zamanlar gözlerine bakarken huzur bulduğumuz insanlar,
Şimdi adlarını bile duyunca içimizi yakanlara dönüştü.

Kırıldık… ama ses etmedik.
Çünkü öğrendik; açıklama istedikçe, daha çok susturuluyorsun.
Kalbimiz parçalandı ama elimiz gitmedi beddua etmeye,
Sadece dedik ki; “hakkım varsa, helal değil.”

Bir zamanlar dualarımızda olanlar,
Şimdi suskunluğumuzun içinde kayboldu.
Meğer bazı vedalar, söylenmeden de yaşanıyormuş.

Artık kimseye “canım” diyemiyoruz kolayca,
Çünkü her “canım” dediğimiz biraz eksiltti bizi.
Ve en sonunda anladık…
İnsan, en çok inandığı yerden kanıyormuş.

Sonra zaman geçti…
Yüzlerine değil, hatıralarına bile tahammül edemez olduk.
Bir ses, bir koku, bir kelime bile geçmişi hatırlatmaya yetti.
Kalbimizin içinde hâlâ bir yer sızladı,
Ama adı neydi biliyor musun?
“Güvendim.”

Artık kimseye içimizi açmıyoruz,
Çünkü her açtığımız kapıdan biri içeri girip yıktı bizi.
Öğrendik…
İnsan sevdiğini korumazsa, kaybedermiş.
Kaybeden de her zaman çok seven olurmuş.

Şimdi soğuk bir mesafemiz var herkese,
Ne tam uzağız, ne tam yakın.
Gülerken bile bir yanımız suskun,
Çünkü içimizde hâlâ yarım kalan bir cümle var:
“Ben sana güvenmiştim.”

Artık ne inanacak bir sözümüz kaldı,
Ne de arkasında duracak bir kalbimiz.
Bir zamanlar “ben varım” diyenler,
Şimdi adımızı duysa bile sessiz kalıyor.

Biz sustuk… ama içimizde bir fırtına hiç dinmedi.
Güven kırıldığında, sevgi de ölüyormuş meğer.
Ve insan bir kez yanıldığında değil,
Yanıldığını hâlâ sevdikçe bitiyormuş.

Şimdi kimseye kızmıyoruz,
Çünkü herkes kadar biz de suçluyuz.
Kalbimizi yanlış ellere teslim edecek kadar saf,
Bir tebessüme ömür verecek kadar inançlıymışız.

Bazı kırgınlıklar geçmiyor,
Sadece sessizleşiyor…
Ve bazı insanlar,
Affedilse bile bir daha içe sığmıyor.

Sağolsunlar…
Bir daha kimseye güvenmeyecek kadar büyüttüler bizi.