0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
38
Okunma
Bir zaman coşardı akan pınarlar,
Şimdi taş kesilmiş yataklar kuru.
Gönlümde kalmadı o eski nurlar,
Virane kalmış ki bakışım, duru.
Duvarlar yıkılmış, damlar hep çökmüş,
Ne bir misafir var ne de bir konuk.
Bahçede güller de yere yüz dökmüş,
Bu yerde kalmıştır bir hüzün donuk.
Ne zaman bu hale geldi bu diyar,
Hangi fırtına ki yıkıp savurdu?
Her köşesinde bir gizli ah, ey yar,
Ne bir yanan ocak ne bir el vurdu.
Umut denilen şey bir ince çizgi,
Silinmiş gitmiş de yoktur izleri.
Kaderin elinde kalan bir ezgi,
Unutmuş herkes de o güzel sözleri.
TURHAL der ki, canım yandı derinden,
Bu yıkık ev benim içimde kalan.
Gözyaşım akıyor oluklarından,
Beni de yıktın ki ey zalim yalan!
Hüseyin TURHAL
