Bir yanı eksik hikâyenin,
Büyütemediğim o yarım nefes yüzünden.
Kuramadığım bir yuvanın gölgesi,
Peşimde, her güzel kapının eşiğinde.

İşte bu yüzden, doğru dürüst bakamadım,
Kimsenin saf gözlerine.
Sanki alnımda görünmez bir mühür:
"Sevme, sen eksik kalacaksın."

Açıldım, yara aldım;
Güzel sözlere inandım, kandırıldım.
Beni oyalayan eller, bir boşluk sundu.
Yalan sözler, yalan vaatler... Yoruldum.

"Seviyorum" diyenler, sesimin yankısıydı sadece.
Sonsuz bir boşluğa haykırılan yalanlar.
Ne sevenim oldu, ne de sevdiklerim sevdi beni.
Hep aynı sona çıkan, dar ve karanlık sokaklar.

Ne zaman tutunmaya kalksam bir ışığa,
O eksik kalan yanım çekti beni geriye.
Ne zaman "bitti" desem bu çileye,
Daha derin bir yalnızlık vurdu yüzüme.

Biliyor musun, en çok ne koyar adama?
Eksikliğinin değil, değersizliğinin acısı.
Sevmeye bunca açıkken kalbin,
Sevilmeye bir türlü layık görülmeyişi.

O yüzden susuyorum artık,
Ne geleni ne gideni sorguluyorum.
Bütün bu yorgunluğu tek başıma taşıyıp,
Sadece sessizliği seviyorum.