Bugün de dert dinlemek istemedi canım.

Daha doğrusu, bugün de beni seçtim
bana beni.

Dert dinlemeye buldum kendimi,
dinleyecek bir ben,
anlatacak bir ben,
nereden başlayacağımı bilmez bir ben...

“Olmaz böyle” dedim,
açtım dert döken dilimi,
Kırdım dert küpünü
dökeyim dedim içimi,
içeyim dedim derdim kadar.

İki yudum sonrasına sığdırdım sessizliğimi.
Anlattıkça hüzünlendi dinleyen ben.
“Ne sevgi görmüşsün,” dedi,
“ne de anlamışlar seni.”

Haykıracak kelimelerini lal etmişsin,
bu mu yaşamak dedi bana,
gözlerimin buğusunu ayıklayarak,

“Bir dere ulaşmaz denize tek başına,
aktığınla toprak çeker,
yok olursun sessizce.
Ama bir dere, bir başka dereyle buluşursa
olur ırmak,
varır denize.

Akan bilir,
bir gün yanına bir dere daha katılır.
O yüzden puslu gözlerin,
yalnız Allah’a mahsus olmalı.
Yanında biri yoksa
gönlün varmaz denize .”

Ve sustum...
Bir yudum daha aldım sessizlikten,
biraz daha yandım kendime.

Bugün de dert dinlemek istemedim işte
Anlattı benim duymak istemedigimi
Islak kaldırımlarda bir yağmur tanesinin
Yorulmuşcasına ,
Anlattı zaten
Kalan son dublem de
Beni bana,