Derinlerde bir yerde, gizli bir pınar gibi,
Kalpte başlar hayatın en güzel resmi.
Ne taş duvar tanır, ne yokuş, ne de engel;
O pınar, çağlar akar; adı saf sevgi.
​Gözlerdeki pırıltı, avuçtaki sıcaklık,
Sözden önce gelen, o büyük yakınlık.
Bir köprü kurar ki, en ıssız mesafelere,
Kimsesiz gönüllere uzanan ışıklı el.
​Sen zannetme ki sevgi, yalnızca bir heves,
O, nefes alıp vermek gibi, yaşamın ta kendisi.
Bir fısıltı duyarız, en karmaşık günlerde,
Kalbin en derinine işleyen, o kutlu ses.
​Tüm telaşlar diner, anlamsız koşturmalar biter,
Ruhun yorgunluğu, o an bir anda geçer.
Çünkü biliriz ki, bu fâni dünya yolunda,
Bizi ayakta tutan, o sonsuz güven ve gönül bağı yeter.

Aşk bir kelebeğin kanadı gibi narin,
Fakat bir çınarın kökleri kadar derin.
Ne zaman düşsen, elini tutan bir his var,
O his, bizi insan yapan, en asil ve en sıcak yer.
Unutma, kalbin en güzel hali; vermekle doyan,
Yargılamadan önce, anlamayı deneyen.
Ne zaman ki vicdanın olur en büyük rehberin,
İşte o zaman anlarsın: Sevgi, hayattaki en büyük zaferin!
Umarım bu uzun şiir, kalbinizdeki o güzel duygulara dokunabilmiştir. Şiirde özel olarak vurgulamak istediğiniz başka bir tema veya his var mı?

(Kor)