Dişimin kovuğunda kalan sözcükler
Bazen isyana teşvik edildiğim
Ansızın seğiren gözüm
Yürekten tüketildiğim
Ama yedieminde saklı bir gülüş sırıttığı yerin,
Umut veren göğün ve yüreklerin geminden
Arda kalan ısrarlı bir yoksunluk işte.

Ah, türkülerimde saklı bir iz.
Gizindeyim aşkın ve elemin.
Devasa bir rahmetse bahşedilen
Aşk ve yalnızlık ve turuncu güneş.

Gülüşümü çaldı akbabalar
Dokunduğum ne ise elimden arda kalan bir tiz ses ki
Yalnızlığın membaı
Bir de sökün eden maviden bir şelale.
Umudun tekkesi ve tebessümler ettiğim
Göğün şadırvanında saklanmış bir tutku
Baltalanansa yüreğimden kaçıveren
Dokunmakla kaybolmak arası bir seferi
Yüreğimi mest eden
Dünden kalan bir temenni.

Hazandım sürüklendiğim
Hazal idi yüreğin nüksettiği.
Hazindi sonu mevsimin
Kürediğim kadar küstüğüm kendime
Öncelikli bir dilekçe
Az evvel evrene beyan ettiğim.

Gülüşlerim kundaklandı gecenin ferinde
Bir isyandım ben
Alengirli rüzgâra inat
Besteler yağıyordu
Devasa bir çatlak duvarda
İçime dökülen zerreler yakut gözlerinde
Zamanın mihrabı idim göğün
Tekmili akar da akar içime
Hecelerin hicvi ve rahmeti
Yana yakıla yaşamak değildi asla yalan
Şiarı ömrün
Şairi, yalnız geçen günün
Hicabı değildi asla
Hüzün saklı iken en derinde.

Miadı dolan renkler var
Belki de tahayyül etmenin dahi
Mümkün olmadığı sırlar
Saklı yüreğimin dehlizinde
Ve göğe d/okunma arzusu ile
Zıplıyorum olduğum yerde
Ve işte deşilen her yaram
Belli ki dışa vurumu yalnızlığın
Yoksa yoksa
Mümkün müydü sevmenin miladı iken
Doğduğum günün yüzü suyuna hürmeten…

Aksayan ayaklarında mevsimin
Ve elimde devasa bir asa
İşte taşlanan varlığım ve de taçlanan ruhum
Bense önüme bakıp da kayıp giderken
Defalarca her yanıldığımda
Ve yakardığım sadece Mevla’m.