Neden hep sorgulamalar geceleri başlar ya yastık ucunda yada uykuya rıhtım kala. Hiç uğruna heder edilen bir ve birden çok beden, korku endişe vede diğerleri, pekiya solunan nefes ciğerlere işlemeden çürütülüyorsa ya solan bahar yeşil gül narinliğiyle suyun tek damlasına muhtaçsa kalp yangınları yetmiyor el bebek büyütülmedim elbet, beşik yerine betonla tanışmak çikolata yerine çamurdan arabalara bakıp heves goncasına esir düştüğüm günler ahh kaybolup gitseniz. Altı yaşında pamuk tarlasının kokusunu ödül olarak verdiler salçalı kuru köy ekmeğini tatmayıda ekleyebiliriz. Neden sorgulamalar gecelerin tik tak tıkırtı saatiyle bütünleşip hükümsüz kılar. Yorgunluk basit hayatın lüzumsuz gerekliliği midir? sorgulamalar bitmiyorsa evin kilidini paspas altına bırakıp uzaklaşmayı mı? denemeli. Yeni yüzyılda baharı müjdeci bilirdim, çiçekler açmıyor yahut açıyorsa gördüklerim niçin solgun? ters düz demeden düşen yapraklar Halfeti’nin sıcak kırmızı topraklarında kayboluyor ise doğan kumru yavrularının anne sesi duymadan ölümüne şahitlik etmek... vurdun duymaz bencil insan bakışları içinde dönen sabahların yarınlarına selamlar sunuyor olsa gerek.


İbrahim KANDAMAR
02.09.2023