Bir yanım suskun gecelere esir,
Duvarda gölgemle bölüşüyorum derdimi.
Kapı çalmaz, camdan düşmez bir iz,
Bu yalnızlık bana düşmedi; benden gitmediği gibi.

Ne bir veda sesi kaldı geride,
Ne de hatıralar can yakacak kadar taze.
Ben istemedim ki bu susuşu,
Gelmedi kimse, gelmedi... O yüzden bu sızıda gece.

Oysa bir de başka yalnızlık var,
Kendiyle barışık, dingin, serin...
Kalbin dağınıklığını toplar,
İnsanı kendine çeker, olur içsel bir sevinç.

İşte o huzurludur, çünkü seçilmiştir,
Kalabalığın gürültüsünden arınmış bir köşe.
Ama ben…
Ben terk edildim sanki, seçmedim bu köhne limanı.

Ne zaman bir sandalye çeksem masama,
Karşıma oturan hep boşluk, hep susuş.
Benim yalnızlığım bir tercih değil,
Bir azap, bir unutuluş.

Ama yine de yazıyorum,
Çünkü kelimeler terk etmez beni.
Ve belki bir gün,
Bu yalnızlık bile sever beni sessizce…

Sinan Bayram