Ne güzel dökmüşsün kalbini kâğıdın sessiz yüzüne.
Kelimen, dalga olmuş; cümlelerin, sahile vuran hüzün gibi,
her mısraında “bekleyiş” durmuş, “hasret” soluk almış.
Sanki geceyle konuşmuşsun, sabaha kavuşamamışsın.
Yastığın bile seni dinlemiş, melteme haber yollamış,
gökyüzünün mavisi bile küsmüş gözlerine…
Biz okuyunca anladık,
bir insan ancak bu kadar sessiz ağlar kâğıda.

Aşkı tohum gibi ekmek kolay,
ama büyütmek için yürek ister…
Sen o yüreği taşımışsın,
çalınan nefesini gizlemeden,
küsmüş kelebeklere bile sitemli bir gözle bakmışsın.
Nereden tutsak elimizde kalıyor hüznün,
ama ne kadar acıtsa da güzel yazmışsın üstad…
“Bir kelebeğin ölüşünü izledim” deyişin
bir cümleden daha fazlası;
bir hayatın içindeki tüm çatırtıların sesi gibi.

Şair dediğin böyle olur işte;
acıya şekil verir,
göze yaş doldurur,
kalbe ince bir sızı bırakır…
Sen de bırakmışsın.
Helal kalemine.

Ve şimdi, aynı dilden, aynı sokakların rüzgârıyla,
aynı meltemden bir cevap gelsin sana:

Sen yazdın ya…
Ben de sustuğum yerlerden konuştum biraz.
Bazen kelime diye başlayan cümle,
aslında içimizde bir yaradır üstad…

Ben de okurken hissettim;
Karanlık bir sokakta, elinde soldurulmuş umutlarla yürüyen
sessiz bir kadın gibiydi mısraların.
Gözleri akşama takılmış,
geceleri koynunda taşıyan,
bir gülüşle yeniden doğmayı bekleyen…

Belki sen de fark ettin;
Ayrılık bir yağmur gibidir:
Yağar, geçer sanırız,
ama en çok içimiz ıslanır.
Bir de karanlık var ya…
O karanlık senin şiirinde konuşmuş,
fısıldamış gecenin kulağına.

Sana bir çift söz bırakayım, Orhan Veli’nin o içli ama sade diliyle:

“İnsan sevince büyürmüş üstad,
ama özleyince küçülürmüş biraz.
Sen büyümeyi de küçülmeyi de güzel anlatmışsın.”

Mısraların,
kalbi kırılan bir kadının saçlarını toplama biçimi gibi;
sessiz, ince, vakur…
Gecenin ortasına atılmış bir çığlık değil,
bir fısıltının can çekişen hâlidir senin kelimelerin.

Kalemine sağlık…
Yüreğine sabır…
Ve aşkına selamet…

Çünkü bazı insanlar,
yazdıkları kadar büyük acılar taşır içlerinde.
Seninki de öyle bir acı.
Belli ki hâlâ sıcak…
Belli ki hâlâ canlı…
Ve ne kadar acıtsa da, çok güzel duruyor dizelerinde.

Değerli üstat merhaba. Günaydın..

Gönülden tebrik ediyorum, yüreğinize emeğinize sağlık, ömrünüz varolsun. Ne muazzam bir şiir..
‘Umudumu Yitirmedim’ derken, yalnızca bir aşkı değil, insanın yaşama direncini anlatmışsınız.
Her mısrada yüreğin çatlaklarından sızan bir sabır, bir bekleyiş, bir teslimiyet hissediliyor.
Sanki kaleminizi gözyaşınızla ıslatmışsınız da, her kelime bir duadan süzülmüş.

Hasretle yoğrulmuş bu dizelerde,
sevmenin inceliğini, kaybetmenin ağırlığını, ama yine de insanın içindeki ışığı koruma gayretini gördüm.
Aşkın bütün suretleriyle yüzleşmiş bir kalem bu;
yaraya merhem olmuyor belki ama, acının içinden yeniden doğmayı öğretiyor.

Her şiirinizde olduğu gibi bu dizelerde de
kelimeler değil, kalbinizin sesi konuşmuş.
Okuyanın içine işleyen bir sükûnet, bir kabulleniş var.
Ne güzel ki hâlâ umuda tutunan kalpler var;
ve ne güzel ki o kalplerden biri sizsiniz Ustadım.

Güne seçilmeniz tesadüf değil,
bu, gönül işçiliğinizin ve sabrınızın hakkı.
Yolunuz açık, kaleminiz daim olsun.

Saygı ve ilhamla,
Peri Feride