MONA ROZA

Yaprak dökümü yaşıyor tabiatım
Ama mevsim güz değil
Zaman mı geriye akıyor?
Yoksa ben mi zamanın dışındayım
Bu lacivert uyumsuzluk!
Bu eğreti mevsim!
Sensiz, bir gün aslına rücu eder mi mona?
Duracakmı bu çark

Mehtap, çamura bulanmış gümüş gibi
Bakışlarımda kurşuni bir sonsuzluk
Ufuk çizgisine mıhlanmış slüetler
Evvelim ve ahirimde, ötesi berisi silik
Külden terekküp bir alemin içindeyim
Seçemiyorum, dokunamıyorum
Bir yol bulamıyorum, mona
Bir adı var mı bu mevsimin
Bu kaçıncı zaman

Neden köpürür sular
sara/ya yakalanmış rüzgârın yanaklarında belirsizlik
Kumsalın yüzü çopur
Dalgaların simsiyah dudaklarında çırpınır yakamozlar
salyalı, bu deniz
Giden son yelkenli miydi
Rıhtım gömüldü, Mona
Bir ben kaldım ıssız kıyısında
Bir de senin hayalin

biliyorum
Yakaza değil ama hakikat da değil!
Gulyabani değil, nekahet değil, sekerat hiç değil
Bu hâl nedir, mona?
Kayboldum!
Sen söyle
Ben hangi evrendeyim

Bu hangi günahın bedeli
Sanki boynumda bir ilmek
Yere dokunuyor ayaklarımın ucu
Hep yarım nefeslerle
biraz yaşıyorum ama biraz da ölüyüm
Kim bilir
Belki bir gün anlarsın, mona
Belki bir gün anlarsın

KALEM USTALARINDAN

Bir ben kaldım bir de sesinin yankısı
Kırık bir deniz feneri gibi solgun
Sönmüş ışığında ararım yönümü
Ahh Mona hangi rüyanın kıyısında unuttun beni

Geceler çınlıyor sensizliğin çanıyla
Her saat kendi sessizliğini yontuyor duvarlara
Bir kuş gölgesi düşüyor kalbime
belki senin ellerindendi uçuşu
belki de zamansız bir vedaydı bu..mona..!

Maviye küsmüş gökler kadar uzak
bir bakışta donuyorum Mona.
Ne sabah çağırıyor beni
ne de gece sarıyor halimi.
Bir an bir asırla karışmış
ve ben hala o rıhtımdayım
giden geminin ardından değil
gelmeyen zamana bakıyorum
Ahh mona ...!
.......................Meyzem............