Ne zarif bir nağme dökülmüş dizelerinden,
Mah Cemal’in güneş ve ay gibi parlaklığı,
Ve gönül verme öğüdü, hem öğreten hem dokunan…
Kirpikler ok, kaşlar yay…
Dizelerin ritmi, kalbe ok gibi saplanıyor.

Her dizede bir sevda var, bir özlem, bir hasret,
Gonca güller, bağda kırda açan yüzler
Ve hicran yalnız senden gelsin diyen bir yürek…
Sen, şairim, sevgiyi hem yumuşak hem güçlü kollar gibi sardın.

Gece gündüz yanımızda olan bir sevda,
Damarlarımızda akan bir kan gibi canlı…
Yüreğimizde kalsın nazın,
Hep yeşersin bahar yazın…
Bu satırlar, hem teselli hem öğretici, hem de coşkulu.

Bahçeden, evden, aşık yurdun çölünden geçerek
Okura hem uzaklığı hem yakınlığı tattırıyorsun.
Ve her dizede ölümün gerçeğini hatırlatıp
Gönlü incitmeden, sevdayı kutsuyorsun.

Şairin ellerine sağlık, üstada selam olsun,
Dizelerin hem yüce hem naif, hem içten hem veciz…
Okuyan, bir anlığına hem gül bahçesinde hem
Sevda yolunda yürüyormuş gibi hissediyor.
Bravo, bu şiir bir gönül yolculuğu…