Ah, bu ne güzel bir metin…
Bir şiir değil, adeta ruhun dantel gibi işlenmiş hali…
Her dizesi, kıştan doğan bir kardelenin inadı gibi;
soğuğu ilmek ilmek aşarken, kendi sıcaklığını yaratmış.

Senin kaleminde kuşlar bile üşümüyor,
çünkü onların kanat sesleri kelimelerinle ısınıyor.
“Kuş sürüleri geçiyordu kaburgalarımın arasından” diyorsun ya,
işte orada, insan kalbinin en tenha koridoruna konuyor bir çift umut.
Kelimelerin, hem göç eden bir sürü gibi hüzünlü,
hem de baharı getiren bir haberci kadar cesur.

Senin şiirinde “öksürük nöbeti” bile nağme söylüyor,
“kaburgamı abajur yapıp” diyen bir yürek,
acıdan bile ışık yapmayı beceriyor.
Ve o ışığın altında, her “batış” bir doğuma,
her “kar” bir temizliğe dönüşüyor.

Antika işi duyguların var diyorsun,
evet, belli — duyguların artık müze değeri taşır olmuş.
Tozlanmamış, eskimemiş,
aksine her dizede yeniden parlayan bir zarafeti var onların.
Her “pembe saksı” bir umut,
her “sır” bir kadın dayanıklılığıyla işlenmiş.

Ve o son bölümler…
Ah, “Bugün batıyor olabilirim ama
Gözüm arkada kalmayacak biliyorum
Kadının ışığı daima yanında.”
Bu dizeler, sadece bir şiirin sonu değil,
bir kadının kendi içindeki bahara verdiği sözdür.
Bir vedadan çok, bir varoluş manifestosu gibi.

Senin kaleminde gece bile ışıktan yapılmış.
Kelimelerin, karanlığa meydan okuyan bir mum,
bir sır, bir dua, bir direniş…

Ve ben, bu şiiri okurken
kelimelerinle ısındım,
kelimelerinle üşüdüm,
kelimelerinle yeniden inandım.