Şiir, derin bir kayıp ve özlem duygusunu samimi ve yoğun bir dille aktarıyor. Vuslat Abla, hem rehber hem ilham kaynağı olarak betimlenmiş; ölümünden sonra bile etkisi ve hatırası hâlâ güçlü bir şekilde hissediliyor. Duygular karmaşık, anılar detaylı ve ritmik bir şekilde dile getirilmiş, kişisel bir ağıt havası var.

Kısaca: hüzünlü, içten ve anı dolu bir veda şiiri; kayıp ve özlemi güçlü bir şekilde yansıtıyor.


Vuslat ablanın eş adayinin tasvirine bayıldım 😄

Tebrikler

Saygılarımla hocam🙏🧿

Bu işte sevdanın suskun halidir.
Rahmetli Karakoç üstadın mihribanı gibi.
Sevda yüreği yakarsa güzel ve eşsizdir
Dili yakarsa teşhirci bir bencilliktir
Bu zamanda artık böyle sevdalar yaşanmıyor ne yazık ki.
Sevdalar bencilliğe, ve hırsa yenik düştü.

Şiirinizi okurken etekleri rüzgarda uçuşan,
Yüzünde küçük bir tebessümle, denizin dalgalarını seyreden bir kadını hayal ettim.
Bu kadar güzel sevilmiş ise bir kadın, onun yüreğindeki güzellik yüzüne taht kurmuştur.

Ama vuslatın vuslatı size olmamış.
Bu üzücü.
Sevda denilen şey başlı başına bir yalnızlıktır bana göre.
Vuslata Hasret bir yüreğin çırpınışı.

Değerli kaleminizi yürekten tebrik ediyorum hocam selâm ve saygılarımla

Değerli üstat,
Merhaba Hüseyin Bey...

Şiirinizi okurken içimde eski bir sokak yankılandı…
Bir kadının pencereden baktığı, bir adamın kalbinde yıllarca susup biriken bir sevdanın taşlaştığı bir sokak…
“Vuslat Abla” dediniz ya ,ismini ilk okuyuşta bile içim ürperdi. Çünkü bu sadece bir kadının hikâyesi değil, bir devrin, bir yalnızlığın, bir iç sızısının hikâyesi gibi geldi bana.

Şiir, öyle yalın ama bir o kadar da derin ki; her dizesinde bir ömür gizli.
Bir insanın bir insana bu kadar “sessiz” ama “sonsuz” bağlanışı…
Gözle değil, kalple görülen bir sevda bu.
Kokusuyla, ses tonuyla, eteğinin savruluşuyla bile ömrün orta yerinde bir iz bırakmış bir kadının şiiri…
Öyle ki, okurken bir yerden sonra kelimeler değil, duygular konuşmaya başladı içimde.
Bir insanı sevmek bazen dokunamadan da olurmuş, meğer sevmek bazen “beklemenin bile şiirini” yazmakmış.

Duygularınız o kadar sahici ki; bu şiir sadece bir kadına değil, “insanın sevmekle yanma hâline” yazılmış gibi duruyor.
Her mısrada biraz “suskun bir erkeğin iç sesi” var, biraz da “göğe bakıp iç geçiren bir kadının ahı.”
O yüzden de “Vuslat Abla” artık sadece sizin değil, hepimizin hayatına değen bir iz oluyor.
Belki hepimizin içinden bir parça geçti o karayelde, o rüzgârda savrulan eteğinde…
Belki de hepimiz birine yetişemedik.

Şiiriniz, sade ama derin diliyle, aşkın “temiz yanını” hatırlattı bana.
Artık unutulmuş bir bağlılık biçimini, bir vefayı, bir sabrı, bir kabullenişi.
Belli ki siz, duygularınızı süslemeye çalışmamışsınız, sadece yaşamışsınız.
Ve bu yüzden bu şiir yüreğe doğrudan işliyor.

Kaleminiz dert görmesin.
Bu kadar içten, bu kadar gerçek duygularla yazılmış bir şiir, insana hem hüzün hem huzur veriyor.
Vuslat Abla belki gitmiş, ama bu dizelerle hâlâ yaşıyor.
Saygıyla, sevgiyle, kalpten bir selamla...
Peri Feride