Bakma sen…
Bu günlerde böyle durgunum, biliyorum;
Özde hayat doluyum aslında, bakma sen.
Sana vurgunum, aşkın ile ölüyorum,
Ben sevda diliyim aslında, bakma sen.

Aşkını, sevdanı işlemişim sineme;
Işığımsın, neşe veriyorsun haneme.
Hayatımdan çıkıp gitmeyi hiç deneme,
Sönmez sevda közüyüm aslında, bakma sen.

Alıp topaç gibi çevirirsen, tık demem;
Elinden fırlatıp savurursan, yok demem.
Sinem yarasını kavurursan, bak demem;
Alnındaki yazıyım aslında, bakma sen.

Kilitlidir bu bedenim başka sevdaya;
Muhtacım sana, nasıl ki havaya, suya.
Gel şöyle karşıma, bakayım doya doya,
Aşığın ilk sözüyüm aslında, bakma sen.

Gel desen gelirim, git desen de giderim;
Sana sine olup sol göğsünde atarım.
Bacan eyler isen ocağında tüterim,
Sobanda kül tozuyum aslında, bakma sen.

Zaman hızla geçer, bütün dünya değişir;
Aşk öyle bir şey ki, sevdalılar döğüşür.
O gül cemaline bu gariban yaraşır,
Ruhuna sevda dozuyum aslında, bakma sen.

Alirıza der ki: “Ey garip, ne haldesin?
Rüzgârın estiği seherdesin, yeldesin.
Sevdiğim gönlümde en müstesna yerdesin,
Birazcık da deliyim aslında, bakma sen.”