🎭
Korkuya zincir vursalar da,
Bir fırça darbesi deler o halkayı,
Bir söz, bir nota, bir sahne ışığı
Karanlığa karşı yakar ayayı.
Sanat sustu mu, insan da susar,
O yüzden korku, sanattan kaçar!

Bir ressam, acıyı boyar tuvale,
Bir yazar, adaleti arar kelimede.
Bir oyuncu, insanlığın kalbini taşır,
Perdeler açıldığında dünya değişir.
Gerçek, bazen sahnede söylenir,
Çünkü korkular, alkışla çözülür!

Bir şair anlatır katili, hırsızı,
Bir besteci döker gözyaşını notaya.
Politikacı da, fakir de girer oyuna,
Hepsi aynı aynada, insan sonunda.
Sanatın dili ayrım bilmez,
Yürek neye dokunursa, orada ses!

Sorarlarsa, “Neden bu oyunlar?” diye,
Bilin ki duvarlar daralır içten içe.
Bir kelime bile tehdit sayılırsa,
Sanatın nefesi kısılır o gece.
Ama unutma, sanatın özü direniştir,
Yasakla değil, cesaretle gelişir!

Karanlık çağlar geçer, sanat kalır,
Bir heykel, bir dize, bir sahne yanar.
Bir çocuk, bir resimde umut bulur,
Bir kadın, bir ezgide güç alır.
Sanat, korkunun panzehiridir,
Ve kalemin ucu her zinciri deler!

Ey sanat, sen ki susmazsın asla,
Her çağda bir isyan, bir dua gibi.
Seninle başlar insanın uyanışı,
Sözünde saklı özgürlük iksiri.
Korkunun hükmü sürmez uzun,
Sanat varsa, umut da var sonunda!
🎶
@NURAL BEKTAŞLI