2
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
134
Okunma
Rüzgârın diliyle konuşur dağlar,
Bir yaprak düşerken ömrü anlar.
Toprak susar, insan duyar,
Sessizlikte bin yıllık çağlar.
Gökyüzü yıkanır sabahın suyunda,
Bir serçe titrer ıssız kuyuda.
İnsan bir damladır, yolun ucunda,
Evrenin kalbi çarpar koynunda.
Bir çiçeğin açışı kadar sade,
Bir bulutun geçişi kadar geçici,
Ne çok kirletmişiz kendi ellerimizle
Gözlerimizin en temiz biçimini.
Dağ taş dememiş doğa, sabırlı,
Kucaklamış bizi yüzyıllardır kırmadan.
Ama biz — biz mi?
Bir dalı kırarken, bir geleceği yıkarız fark etmeden.
Ey insan!
Bir kez dinle toprağın nefesini,
Bir ağacın kökünden yükselen sessiz yeminini.
Çünkü doğa,
Senin en eski yüzün —
Ve belki son aynandır, dön bak kendine şimdi.
efkaribaba
5.0
100% (2)
Cevap Yaz