Bir öykü böldü uykumu bu gece
Bir öykü, kahırlı
Yüreğimde tek perdelik dramlar
Yaşantımdan ardı sıra anılar geçerken
Bir sonbahar sancısı böldü uykularımı
Hayalimde uyuklayan bir iskeletin
Kansız iliklerinde
Kıpırdanır durur yaşam çırpınışlarım
Bir ses oluşur benliğimde şimşekler çaktırır
Gözlerimin derinliğinde
Nereden geldiği şu saatte belirsiz
Gitme bensiz der

Kupkuru sarı bir yaprağın soluksuz damarlarında
Çamurlara yatar yaşamsal umutlarım
Bir ses işitirim gecenin zifiri karanlığında
Biraz uzak, biraz yakın
Tut ellerimi der
Umutlarım düşlerime sancılı
Bir şarkı bölüyor uykularımı...gecenin sessizliğinde
Böyle sızılı bir yürekle kaç zamandır
Uyanıyorum sessiz gecelere... gel/sen !

Yağmur yağarken
Sakın ağlama... sonra susturamam yağmurlarımı
Sel olur karışır gider anılarla, toplayamam
Hüzün sardığı an yüzümü
Ama vedanın sessizliğinde şaşkınım
Suskundu dudaklarım yalnızca
Ağlayamayan gözlerimde
Bir yalnızlık, bir yetimlik kaldı
Yorgun gönlümü hala avutmadı akşamlar
Bir bitimsiz hasret acısı bıraktın ellerime
Öylesine güç ki, hep aynı derdi taşımak omuzlarımda
Düşlerde yaşamak
Geceler boyu pencerelerde... karanlığın
Kaybolmak gözlerinde

Günay Koçak

17.10.2025