Dur durak bilmedin, hiç usanmadın.
Hasretin narına, hiç mi yanmadın.
Bir bilen yüreğe fikir danmadın.
Şimdi çek çileyi, aklı şaş gönül.

Sevdiğin yüreğe sunmadın vefa.
Ne kaldı geriye, elde var cefa.
Her bir seferinde, dedin son defa,
Yar diye peşine koş deli gönül.

Bilirim duymazsın, akıl sözünü.
Sen yine seversin, güzel özünü.
O ise döner, yâd a yüzünü,
Valla bu sefer işin, yaş deli gönül.

Diline yansımaz yürek avazı.
Yalan, yavan çıkar, sesi niyazı.
Kandırır, işvesi, edası nazı,
Olursun bir lokma aş deli gönül.

Tüm olan çileyi çekersin niye.
Dilinde her daim, yar diye, diye.
Sevdan uğrana ömrün hediye,
Verip türkülerde coş deli gönül.

Bence akıllı ol işin evdirme.
Olur ya zoraki kendin sevdirme.
Kızdırıp kafamı, kendin dövdürme,
Olursun âleme faş, deli gönül.

Mana bilmeyene, boşa söylersin.
Bir vefa göremez figan eylersin.
İnan ki neylersen kendin eylersin.
Eğilir göğsüne baş deli gönül.

Deli dedik se de bu kadar değil,
Niye her soysuza verirsin meyil.
Aklın al başına, ol artık ehil,
Kalırsın böyle, eli boş gönül.


Farklı mecralara aklın aktırma.
Evelem develem, deyip bıktırma.
Kızdırıp kafana, mermi sıktırma,
Olursun bu tende, leş deli gönül.

YUSUFUĞLU der ki, sen bakma bana.
Canın esirgeme, canı canana,
Kılıp bir değersiz, atsa yabana,
Yine de sevdalık hoş deli gönül.

Yusufoğlu