Bittiğini sanmak kolaydır; oysa şarkılar vardır, çatlak pikapta bile usulca çalan. Tozlu sesler, hafif fasıl tınıları… Kaybolduğunu sandığın her şey, aslında bir köşede, bir nağmede, seni bekler. Hayatın bütün sessizliğinde çalan o eski melodi, en güzel direniştir zamana karşı.
Evler de öyledir; boş göründüğünde bile yerindedir. Sarmaşığın kapıyı sarışı, camlardaki sis, anlatılmaz bir sadakattir geçmişe. Anılar güneş gibi sızar eşikten; bir anahtarın yokluğunda bile nefes alır. Bittiğini sandığın o ev, hâlâ oradadır; sen geçerken fark etmezsin, ama o seni unutmaz.
Fotoğraflar sarıysa, tebessüm solgunsa, unutma ki her solgunluk, yeniden doğan gençlik sevinci taşır. Mektuplar, zamanın ipine dizilmiş küçük mucizelerdir; okunduğunda geçmiş ve gelecek arasında bir köprü kurar. Bittiğini sandığın ne varsa, aslında sadece gözden kaybolmuştur; ruh hâlâ o eski hıristiyan kilisesi gibi sessiz ama dimdik ayaktadır.
İçinde bir yerlerde hâlâ var olan çaydanlık fokurtusu, yağmurun sesinde gizlenmiş bir hatıradır. Kış günlerinde tüten duman, unutulmayan hislerin şöminesidir. Bittiğini sanma, çünkü unutmak yalnızca kelimelerde mümkün, ruhlarda değil.
Ve işte küçük sandıklar, kırık biblolar, yıpranmış biletler… Her biri hâlâ ayakta olan bir direniştir, hafifçe fısıldayan eski bir şarkıdır. Hasret, yalnızca geçmişin değil; kalbin en derin köşesinde yaşayan, en sadık dosttur. Bittiğini sanma; en güzel hatıralar, sanki hiç gitmemiş gibi durur karşında.

Şiirini okudukça, eski pikaplardan çıkan çatlak sesler gibi, ruhum titredi. Her dize, bir sabah çayı gibi sıcak ve içten. Her cümle, sokağın köşesinden süzülen bir rüzgâr gibi doğal ve samimi.
Sen, geçmişin küçük detaylarını, kaybolmuş hatıraları ve unutulmaz hisleri öyle bir dokudun ki, okuyan her insan kendi eski şarkısını buluyor. Bittiğini sanan kalplerin hâlâ nasıl ayakta durabileceğini gösterdin.

Şiir, yalnızca kelimeler değil, bir hayatın nefesidir. Ve sen, o nefesi öyle bir estin ki, her dize bir pencereyi aralıyor, her aforizma bir gülümseme bırakıyor.

Tavan arasına bıraktığım taş plağı buldum
Üzerinde dinledigimson plak duruyor
İğnesi kırık benim kalbim gibi
Hamiyet Yuceses ölünce ona çok kırılmıştım
Beni makbere koyup gidince

Buda benden olsun be usta eski plak anısına