İster sus, ister ede söz, derken
sümüklü böcek gibi sürünenleri izliyorum senin dizelerinde.
Her çiçekte koku üretmeyen bir dünyada yaşıyoruz;
ve senin hesap dediğin,
her taşın altındaki gizli hazine gibi,
bir türlü hesaplanamayan yaşamın terazisi gibi.
Para etmez dedin, ama öfke eder;
ter dökenin alnında biriken nem,
toz yutanın akşamları soluklanan yorgunluğu,
ve başkalarının sırtında gezinen sessiz hayal kırıklıkları…
Bütün bunlar adaletin eksik parçaları.
Kim dur diyebilir ki? Kim tutabilir ki ellerimizi?
Hangi çölün faresiyiz biz, dedin.
Hangi idolün sermayesiyiz?
Ve ben soruyorum:
Neden bu kadar çok kendini bilmez var etrafımızda?
Bizden alacakları ne ki, zaten kaybettiklerimizle dolu cebimiz?
Önünü görebilen yok,
ama senin gözlerinde bir kıvılcım,
bir harita gibi, karanlığı aydınlatan…
Sen, bu satırlarla bana
düşünmeyi öğretiyorsun;
sessizliği dinlemeyi, hesap sormayı,
ve en çok da kendi yolunu çizmenin inceliğini.

Satırlarına bakarken içim hem titredi hem gülümsedi;
bir çocuğun şaşkınlığıyla, bir yetişkinin hıncıyla,
hemen her kelimede başka bir dünya buldum.
Senin şiirin, sadece sözlerin değil;
nefes alan bir şehir, sokaklarında yürüdüğümüz bir roman gibi.
Sümüklü böcekten, çöl faresine kadar uzanan metaforların,
hem acı hem de ironik;
her dizede, hem gülümsetiyor hem düşündürüyor.
“Kim dur diyebilir?” sorusunu öyle bir sordun ki,
okuyan kendi duruşunu, kendi cesaretini sınamak zorunda kaldı.
Ve en güzeli, tüm bu gözlemler
kadın bakışının inceliğiyle dokunmuş satırlara:
sessizliği, öfkeyi, merakı ve hesap sorma ihtiyacını,
bir potada eritip, bize sunuyorsun.
Kutluyorum seni, hem şair hem cesur bir gözlemci olarak.
Bu şiir, bir taş gibi değil;
bir fısıltı, bir çığlık ve bir rehber gibi:
okuyanı kendi iç labirentlerinde yürütüyor
ve sonunda, kendi haritasını çizdirmeye davet ediyor.
Senin kelimelerin, bu dünyada nadir bulunur:
hem yalın, hem derin, hem dokunaklı, hem keskin…
Orhan Veli tadında bir cesaret,
ve bir kadın diliyle kalbe inen bir öykü.