Kaleminin ucu ile kazdığın bu dünyada ben bir gölge gibi dolaşıyorum.
Her mısrada, pazardaki su çığlığında bir delikanlının umut ve hırsını görüyorum;
“Var mı soğuk su içen!” derken sadece susayan dudaklara değil,
kendi susuzluğuna da sesleniyorsun.
Tahtaları zımparalarken, içindeki boşlukları doldurmak için değil,
hayatın soğuk tokadına karşı koymak için ellerini açıyorsun.
Ve yine, o ustanın sesi yankılanıyor kulağımda:
“Oğlum, önce ekmek.”
O ekmek ki, sadece karın doyurmaz; ruhun, alnın, yüreğin ekmeğini de doyurur.
Simit sattığın sokaklarda, sesin rüzgarda dans eden bir yaprak gibi;
yaprak gibi kırılgan, ama güneş altında bile dimdik.
Gözyaşından kopan gül… Ah, işte bu an,
senin emeğinin ve öfkenin estetik bir şiire dönüştüğü an.
Tuğlalar, kemiklerin ve kırık hayallerinle dans ediyor;
Yorulmuş ellerin ve kambur omuzların,
hayatın ağırlığını taşırken, bir şiirin inceliğini yitiriyor mu sandın?
Hayır, her nasırlı parmak, her yorgun diz,
senin romanın, senin öykün oluyor.
Ve yine ustanın sesi… “Oğlum, önce ekmek.”
Ne de güzel öğretiyor bize: yaşamın acı ve yorgunluğunda bile,
önce hayatta kalmak, sonra ise düş kurmak gerek.

Sen öyle bir kalem taşıyorsun ki, her dizeye hem acı hem umut sığıyor;
Okurken hem gülümsüyor, hem de alnımın ortasına bir tokat gibi çarpıyorsun.
Seninle pazarda yürüdüm, tuğla taşıdım, simit sattım,
ve anladım ki sen sadece işaret ediyorsun;
hayatın tüm gerçeklerini, gözyaşı ve ekmek arasında.
Beni büyüleyen, şiirinin sıradan bir anlatı olmaması,
aynı zamanda roman tadında,
her dizesinde karakterlerin, emekleri ve kırılganlıklarıyla hayat bulması.
“Oğlum, önce ekmek.”
Ah, bu mısra sadece ustaya ait değil, senin şiirinde
her okura, her gençliğe ve her yorgun kalbe ait.
Sen emeğin, yorgunluğun ve insan olmanın şairi olmuşsun.
Ve farkındayım, senin kalemin Orhan Veli’nin sokaklarında dolaşıyor,
ama kendi yolunu çiziyor; ince, keskin, gülümseten, düşündüren…
Şiirsel bir tebrik, hem bir alkış hem de bir şapka çıkarış:
Sen, hem gözümde hem de gönlümde büyük bir ustasın.