Daha dünmüş gibi yaşanan onca şey
Bir damla gözyaşıyla başlamıştı histerik duygular
Ve nasılsa bağımlılık kazanıldı istenmeyene
O günlerin neşesinde bir dünya arayan bizler
Anladım ki talih bırakmazmış izler de izler.

Nasıl da sarılmıştı annem bir duygu yüküydü
Omuzlardaydı hayat ta evvelden, sanki dünküydü
Bir yitirimin en acılı yanlarına tanıklıktı bu
Bulutlar sustu, dindi rüzgâr, yanaktaysa damlalar
Annemin yanaklarından süzülendi gözdeki yaşlar.

Bir yoksunluk nasıl yaşanırsa yaşamaktaydık
Baktığımız her şeyde, dokunduğumuz yüzeyde
Soluduğumuz havada ve hatta manzarada izler.
Keşke diyorum aralansaydı da şu sisler…
Uyku mu uyanıklık hali mi bu anlaşılmıyor
Ta yürekten bir sızı bizimki, için için kanıyor.

İsanlar ne zaman gerçekle yüzleşse mahzunlaşır
Gönül sığmaz cihana yoksunluk pek de acıdır
Ve bağlılıklar gücü katansa da zamanla
Bir bıçak sırtı gibi dönüverirler sımsıkı tutkulara
İşte o dediğimiz şey bağımlılık, anlamca ağırlaşır
Her yitirimde depreşir, bardağı da taşırır.

Güzel şeyleri göremeden geçmez saat, gün, hafta
Kabullenmek gerçeği öylece kolayca olsa
Belki zaman ilacıdır dilden de teselli akar gönüle
İnsan bir yanda acılarla diğer yanında sevinçle
Umutlarla beslenip duruyoruz hem gündüz, gece.

Yaslanabilmek ne güzel şeymiş sıcak bir omza
Belki de yaslanılan olmak da gerekiyormuş zamanla
İşte bu omuz dün ben olmuştum ve hissederek
Annemin bu duygu yükü geçiverdi o dokunuşla.

Bir kerameti varmış paylaşmanın, acı dindiren
Yaşamayı bize sunan değil miydi sınavı da veren
Belli ki teker teker toplanacağız o meçhul yerde
Ümidimiz odur ki karşılasın; sizi, bizi, cümle de beşeri
İçinde türlü rayihasıyla, acıları dindiren cennetten bahçe.

Eminiz acıların biteviye olmadığına yine de takılırız
Bir yanımız her daim güzden yanadır, kanarız
İçinde ne denli gam varsa akar bu gözyaşlarıyla
Bir ulvi hissediştir acılardan kalan, hem de zamanla.

Oğuzhan KÜLTE