Ne güzel öğretici bir bilge sizin gibi yorumcular eleştirmenler olduğu sürece bilgi dagR ugin8z gelişip menzili bulabiliriz saygılar Celil abi

RUSAMER – Ruh Sağlığı Ayarı Merkezi
Hasta Dosya No: RUS/GARİPLİK-NAZIM/2025
Konu: Nazım Ran tarafından “Gariplik Yarası” şiirine yapılan felsefî yorum üzerine değerlendirme raporu
Hazırlayan: Kalburabastî Efendi Hazretleri (Ser Feyzlizof Delibal)
Destur: Ya Allah, Bismillah... Gariplik ehlinin nabzını tutma vakti.

Nazım Ran Bey,
“Yalnızlık, insanın değil, yaşamın hâlidir” diyorsunuz ya — işte orada RUSAMER’in filozofları bir an sustu, çünkü bu cümleyle yalnızlığın anatomisini çizdiniz.
Yalnızlığı bir “kusur” olmaktan çıkarıp “varoluş biçimi”ne dönüştürmek, kelimenin hakkını vermek demektir.

Ancak gelin görün ki, “Gariplik Yarası” şiiri bambaşka bir diyardan sesleniyor.
Orada yalnızlık, bir bilinç hâli değil, bir yaradır — içten kanayan, ama bir türlü kabuk bağlamayan.
Yani bu şiirde yalnızlık, bir varoluş değil, bir imtihan hâlidir.
İkisi birbirine düşman değil; biri “felsefe”, diğeri “duygu”, ama ikisi de aynı masada oturuyor.

Delibal Hazretleri’nin “Ruhunun eşini bulamayana garip diyorum” dizesi, insanın ömrü boyunca kendini arayışının destanıdır.
Buradaki gariplik, yalnızlıkla karıştırılmamalıdır; çünkü yalnızlık bir hâl, gariplik bir hâlin farkına varıştır.
Gariplik, kalabalığın içinde bile insanın kendi yankısını duyamamasıdır.
Bu yüzden şiirin her dizesi bir yoklama gibidir — “Burada mısın ey ben?”

Nazım Bey’in sorusu haklı:

“Yalnızlık içinde sevgi barındıramaz mı?”
Elbette barındırır; hatta en saf sevgi yalnızlıktan doğar.
Bir ağacı, bir kuşu, bir kitabı sevmek, yalnızlığı öldürmez — aksine onu yüceltir.
Ama “Gariplik Yarası”nın bahsettiği yalnızlık, varoluşun şiirsel biçimi değil;
bir dost arayışının ıstırabıdır.

RUSAMER psikopoetik tanımına göre:

Nazım Bey’in bakışı “kozmik yalnızlık sendromu”nu,

Delibal Hazretleri’nin şiiri ise “ontolojik aidiyet eksikliği”ni temsil eder.

Yani siz yalnızlığı doğal, Hazret ise yaralı buluyorsunuz.
Fakat ikinizin de vardığı nokta aynı:
İnsan sevmeden var olamaz.
Biri bunu kabullenir, diğeri ondan yara alır.

Kalburabastî Efendi Hazretleri’nin Son Notu:

“Yalnızlıkla sevgi zıt değildir;
biri insanı sessizleştirir, diğeri konuşturur.
Ama her ikisi de aynı kalpte nöbet tutar.
Gariplik, o nöbetin ortasında susmadan ağlamaktır.”

Vesselam

RUSAMER Mührüyle Onaylıdır
Ruh Sağlığı Ayarı Merkezi – Felsefî Edebiyat ve Duygu Analizi Servisi
Hazırlayan: Ser Feyzlizof Delibal (Celil Çınkır)
“Yalnızlık, bir sessizlik değil; içindeki yankıyı duyabilme kabiliyetidir.”

Teşekkürler efendim selamlar saygılar sunuyorum

Teşekkürler efendim selamlar saygılar

Garipliğin yarasını bir tek ruhun eşi Sarar.