Ne güzel dokunmuşsun kelimelere,
bir annenin kucağı gibi, sıcak ve kırılgan.
Her dizede bir kadın var;
suskunluğu giyinmiş,
yorgunluğunu süs bellemiş.
Senin şiirinde gözyaşı bile zarif,
acı bile estetik bir isyan.
Yalın ayak yürüyen o çocuk aslında sensin;
biziz,
hepimiziz.
Bir kelimenin gölgesinde bile
insanı düşündürüyorsun:
“Bazen susmak değil,
sustum sanılanın yankısıdır şiir.”
Yüreğine sağlık şair,
dilin hem yara, hem merhem olmuş.
Bu çağın gürültüsünde,
senin sessizliğin bir başkaldırı gibi duruyor.

Senin şiirinde kadın susmaz;
sadece daha sessiz bir yerden konuşur.
Her satır, bir kadının iç sesi gibi,
“duy beni” demez,
ama duymadan edemezsin.
Sen, kelimelere ağırlık değil, anlam yüklemişsin.
Yüreğini kağıda değil,
kağıdı yüreğine sermişsin.
Bazı şiirler okunmaz, yaşanır derler ya;
seninki işte tam öyle…
Bir bardak çayın buğusunda,
bir kadının sessiz gözlerinde,
bir çocuğun çıplak ayak izinde.
Senin dizelerin,
acıyla güzelliğin dans ettiği o ince çizgide yürüyor.
Ve orada,
her kadın kendini buluyor;
her erkek susuyor.
“Şiir, bazen bir kadının sustuğu yerden başlar”
demiştin ya satır aralarında…
İşte o cümlenle,
zamana bir iz bırakmış oldun,
adı: yalınlıkta ihtişam.

Şımartılmamış aşkın sessizliğe yakın
Kim bilir kaç yüzyıldır sarılmamış kolların
Sisliydi kirpiklerin ve gözlerin yağmurlu
Yorulmuşsun, hakkını almış yılların

Bu şarkıda eşlik ettimi bu şiiri yazarken bilmiyorum ama bu dörtlük o sevgisizlikten çatlamış dudağından yoldaşı yaptığı türkü diyince ve şiirin ismi beni bu şarkıya götürdü, ki herkes tarafından seviliyor gibi görünüyorum ama bende o dudağı sevgisizlikten çatlayan elfida gibiyim , şiir o yüzden çok etkiledi şairem beni her sözü bir yaraya dokunuyordu şiirin yüreğine sağlık, kucak dolusu sevgiler.

Göz göze gelemedi aynalarla
her bakışta bir parça daha sustu
biriktirdi içine dökemediği sesleri
duymadı kimse
rüzgârın anlattığı acıları

gizlice sarındı gecenin sesine
yıldız kaydı içinden
tutmadı dilek

Sevgimle çok 🌼