"BAŞKALARINA KOŞMAKTAN KENDİMİ UNUTTUM"
Ben hep gülümseyen oldum dışarıdan bakınca
İçimde yıkılmış şehirler vardı, kimse bilmedi
"İyiyim" dedim herkese,yüzümde sahte bir huzurla
Oysa geceleri kendi kalbime sığamadan ağladım gizli gizli.

Birinin derdi olunca koştum hemen,
Kendi acılarımı hep sonraya bıraktım.
Onlar iyileşsin diye dua ederken,
Benim içimdeki yara kanamaya devam etti.

Dinledim herkesi, teselli ettim kırık kalpleri
Omuz oldum dayanak oldum herkese, bir kendime olamadım
Sen güçlü birisin dediler
Oysa ben o gücün içinde en zayıf halimle kaldım tek başıma.

Bazen aynaya baktım uzun uzun
Tanıyamadım oradaki yüzü,o kadar yorgundum ki
Gözlerimde yansımayan ben kalmıştım geride
Sanki herkesin hikâyesinde varım,ama kendi hikâyemde yoktum.

Belki de en büyük iyiliği kendime yapmalıydım,
Oysa ben başkalarının acısına merhem olmayı seçtim.
Şimdi içimde yorgun huzur var
Ne tam kırgınım,ne de tam iyileşmiş gibiyim.

Bir sabah gözlerimden yaş süzülürken
Kendime söz verdim.
Dedim ki, “Artık yeter
Firuze biraz da kendin için yaşa.”

Şimdi sabahları kendim için uyanıyorum
Artık kendime sarılıyorum,başkalarının onayına değil
Kendi iç huzuruma sığınıyorum
Beni ben yapan acılarımı seviyorum, çünkü onlar olmazsa bu kadar güçlü olmazdım.

Artık yüreğimde huzur gibi bir sıcaklık var
Ne kimseden medet umuyorum,ne de kendimi unutuyorum
Çünkü ben sevilmeyi hak eden biriyim
Ve en güzel sevgiyi sonunda kendimde buldum ✍️🥰


14.10.2025