küller içindeydi bir yurt, sönmüş bir nefes,
dağılmış göklerin altında yorgun bir ses.
bir adam çıktı, gözlerinde fırtına,
ve dedi ki: “karanlığa boyun eğilmez.”

o, bir kılıçla değil, düşünceyle yürüdü,
yaralı bir milleti “biz varız!” diye büyüdü.
toprak kanla değil, fikirle sulandı,
ve yüzyıllar sustu — akıl konuştu, gök duruldu.

gözlerinde bir çağın doğuşu vardı,
her adımı geleceğe yazılmış bir harf gibi.
o, yalnızca kurtaran değildi;
o, yeniden insan yapan bir iradeydi.

taş taş ördü özgürlüğün duvarını,
cehaletin üstüne vurdu ilk harfi: “aydınlık.”
ve halkına verdi en büyük mirası:
bir ulus olmanın onuru, bir insan olmanın gururu.

rüzgâr bile saygıyla eser adı geçince,
çünkü bilir:
bazı insanlar ölmez, zamana öğretmenlik eder.
ATATÜRK — bir isim değil,
bir bilincin yükselişidir.


Hüseyin Apık