bir şey demedim.
çünkü her kelime,
seni biraz daha uzağa iterdi biliyorum.
bazı sessizlikler var,
bağırmak kadar yankı bırakır insanda.
ben o sessizliği seçtim.

gitmen gerekmedi.
ama kalmak da seçilmedi.
aramızda duran her şey,
bir adım atmamanın bahanesiydi sanki.
ve ben her bahaneyi
susarak kabul ettim.

göz göze gelmedik.
çünkü bakışlar çok şey söyler
ve bazı gerçekler
gözden kaçsın ister insan.
o gün kaçırdık birbirimizi.
bir bakışın, bir anın içine sığabilecek
koca bir hikâyeyi.

ben seni hiç tutmadım.
ama bu, sevmediğimden değil.
bazı sevgiler
dokunmadan,
yalnızca bırakmadan yaşanır.

sen gittin.
ve ben, gitmeni izlerken
kendimden de eksildim biraz.
çünkü bazen
gidenin ardından değil,
kendi içinde yürür insan uzun uzun.

şimdi buradayım.
aynı odada,
aynı camda aynı yansıma.
ama sen yokken,
her şey biraz var, biraz yalan.

gitmekle kalmak arasında
bir yerdesin hâlâ.
ve ben…
o aralığın tam orta yerinde
sana hâlâ
hiçbir şey demiyorum.

Hüseyin Apık