Çok yorgunum çocuk, çok
Alfabeyi yeni çözmüş gibi sanki ellerim
Ve çocuk ellerimle çocuksu bir
Ölüm kurguluyorum günlerdir

Zamanı geldi diyerek yapıyorum

Bırakacağım sıkıca sarılıp
Şiirlerle tutunduğum elini hayatın
Kesip atacağım sonra
Yaşamın çapasını dalgalara
Bulamasınlar
Bir taşa yazılmasın adım
Ömrümü mavi bir beşiğe yatıracağım

Hadi çocuk,
Gün ışımadı, vakit var daha
Ben son kez ararken gökte Zühre yıldızını
Sen dört karanfil sıkarsın geceye kuzeyden
Dört karanfil dört kez seker ay ışığında
Ve güneye inen göçmen kuşlar gibi
Karasularıma adressiz girerler
Ne güzel değil mi çocuk, ha?
Acıyan sol yanıma bir öpücük gibi
Dört kez değerler




Bir süre deftere uğrayamayacağım.
Şiir ve yazılarınızı özleyeceğimden emin olabilirsiniz.
Sevgiyle, dostlukla kalın.