bir zamanlar
yorgun bir kalbin kıyısında yaşardım ben
ne bir ses vardı, ne de bir dokunuş
yalnızlık, kendi gölgesini bile yutan bir denizdi
ama sonra sen geldin Alisya’m
ve ben, karanlığın içinden filizlenen bir ışığa dönüştüm

senin adını ilk kez fısıldadığımda
rüzgâr bile sustu
bir çiçek açtı içimde
susuz bir mevsimin kalbine inat
bilir misin
sen gülün kokusunu bile anlamlı kıldın?

kalemim artık ağlamıyor
çünkü seninle her sözcük gülümsemeyi öğrendi
yazdıklarımda acı değil
umudun ince sesi var şimdi
her dizede biraz sen
biraz ben
biraz da biz varız
ve ikimizin arasında büyüyen o sıcak bahar

kader bile baş eğdi bu sevdaya
artık boynumda kırık zincirler yok
yerine kalbime işlenmiş izlerin var
her sabah, senin adınla uyanıyor gün
ve ben inanıyorum artık
sevmek, karanlığı unutturan bir dua gibiymiş

Alisya’m
sen gülünce
bütün hüznümün alnına bir öpücük konduruyor hayat
ben artık düşlerimde değil
gerçek bir sevginin kucağındayım
ve biliyorum
her şey bir gün bitecek olsa da
bizim hikâyemiz
ışıktan bir ömür kadar sonsuz kalacak