Karanlığın İçinden

Karanlık çöktü yine,
Ama bu kez sükunete dalan gece değil bendim.
Bir girdaba hapsolmuş gibiyim,
Ne gecenin sessizliği duyuyor beni,
Ne de doğacak olan sabah.

Senden sonra,
Güneş pencereme doğmaz oldu.
Dışarıda hayat devam ederken,
Ben senin yokluğunun karanlığına hapsoldum.

Bir umut kırıntısına tutunur bazen kalbim,
Sonra bir rüzgar eser ve yokluğunu iliklerime kadar hissederim.
Sonrasında ne mi olur?
Yüzümde solgun, buruk bir tebessüm,
Gözlerimden ise konuşamadığım cümleler.

Evet, bitap düştüm,
Sevmekten, beklemekten, beni sonsuzluğa çeken sessizlikten.
Her şeye rağmen hâlâ kalbime doğacak olan ışık huzmesinin belireceği anı bekliyorum.
Çünkü biliyorum:
En zifiri karanlıklar bile
Doğacak yeni günlere gebedir.

Belki yarın,
Kendi karanlığımın derinliğinde bir umut ışığı belirir,
Ve sessizce,
Kaybolduğum gecenin içinden sıyrılırım.