Ey Dicle!
Sen yalnız bir nehir değilsin,
Bir milletin hafızası,
Bir medeniyetin nabzısın!

Çağlarsın Mezopotamya’nın kalbinde,
Suyunla yazılmıştır tufanla destan.
Binlerce yıl geçti başından ey Dicle,
Ama hiç eğilmedin, hiç susmadın zamanla.

Senin kıyından yürüdü peygamberler,
Senin sularında serinledi dualar.
Bir yanın tarih, bir yanın umut,
Topraklara can, gönüllere ses oldun unutmadan.

Diyarbakır’dan akarsın mağrur ve asil,
Hevsel’in bağrını yeşertirsin kızıl.
Her kıvrımında bir ağıt, bir türkü, bir iz,
Ey Dicle, sen susarsan sessiz kalır biz!

Bin yılın tanığısın,
Zerzevan’ın sabrısın, Hasankeyf’in yası,
Güz gülleri düşerken suyuna,
Sen yine taşırsın insanın yasını, sevdasını…

Ey Dicle!
Seninle başlar bu toprakta bereket,
Seninle yükselir göklere yemin ve hareket.
Nice kavim geçti, nice ordu sustu,
Ama sen akmaya devam ettin, yılmadan usul usul, coşkuyla!

Ey çağlayan yürek,
Ey gümüşten yazılmış bir şiir gibi akan,
Senin adını anmak bile
Bir destanın içinden geçmek gibidir zamansız!

Sinan Bayram