Kendini bilseydin,
arif olurdun;
çünkü arife tarif gerekmez.

Kendini bilmek,
haddini bilmektir;
ırmağın yatağını tanıması gibi,
denizin sahiline varması gibi.

İnsan da ülke gibidir:
sınırları vardır,
özgürlüğün hududu,
duygunun payı,
kapasitenin nasibi…

Kendini bilen,
başkasına taşmaz;
sevse de, sevmese de
zarar vermez cana,
çünkü bilir:
her can Yaradan’dan emanet.

Cibran der ki:
“Yürek, kendi sessizliğinde
gecenin ve gündüzün gözünü bilir.”
O sessizlik, hakikatin sesidir;
o göz, Hakk’ın nazarıdır.

Kendini bilen,
hayata yön verir;
kimden ne bekleyeceğini,
kendisinden ne beklendiğini
kalbin diliyle sezer.

Boşlukta yüzmez;
hayatını bardaktan bardağa akıtmaz,
çünkü asıl kaynak
kendi içindedir.

Kendini bilmek,
hayata yön vermek değil,
Hayy’a yönelmek demektir.
Pusula değil,
aşk nurudur karanlığın özünde.
Rifat KAYA